Archives de catégorie : grec

Les archives de la phonothèque s’écoutent sur l’île de Tinos

Jeudi 25 juin, vous pourrez écouter sur l’île de Tinos, les entretiens réalisés entre 1994 et 2005 auprès des réfugiés de Smyrne vers l’île de Syros dans le cadre du festival Polyphonik à Koumaros dont vous pouvez télécharger le programme ici.

programme festival de Tylos en langue grecque

Extrait du programme en langue grecque signalant la présentation du fonds sonore.

Présentation du corpus sonore :
Dans le cadre du programme de recherche “La ville moderne” mené par Christos Loukos, historien moderniste, au sein de l’Institut d’études méditerranéennes (Université de Réthymnon, Crète) Continuer la lecture de Les archives de la phonothèque s’écoutent sur l’île de Tinos

entretien avec Anastasia Onasoglou= ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΟΝΑΣΟΓΛΟΥ

En 2013, le corpus sonore Réfugiés d’Asie-Mineure sur l’île de Syros en 1922 a été déposé conjointement au sein des Archives historiques de l’île de Syros et de la phonothèque de la MMSH. Il a été traités à la phonothèque en langue grecque et française. Les notices en langue française sont accessibles sur la base de données Ganoub, celles en langue grecque le sont aux  Archives historiques de l’île de Syros et sur les Carnets de la phonothèque, sous forme de billets.

Notice en langue française: Souvenirs de jeunesse d’Anastasia Onasoglou en 1922 à Kayseri en Asie-Mineure = Αναμνήσεις της Αναστασίας Ονάσογλου από τα νεανικά της χρόνια στην Καισάρεια

Ηχογραφήθηκε στις 4 Αυγούστου του 2001 στη Σύρο από την ιστορικό Κατιλένα Σταθάτου για την συλλογή προφορικών μαρτυριών “Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 στη Σύρο1

 

Οίκος ευγηρίας Αγίου Ιωάννου Ταλάντων συνομιλία με την κυρία Αναστασία Ονάσογλου. Τη στιγμή της συνέντευξης η Αναστασία είναι 95 χρονών, άρρωστη στην υγεία της, με μνήμη ισχνή που δεν βοηθάει στην ανάκληση των γεγονότων του παρελθόντος. Σύμφωνα με την ίδια, έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή στην ηλικία των δεκαέξι χρονών. To πατρικό της όνομα είναι Μουτάκογλου και κατάγεται από την Καισάρεια. Τη μητέρα της την έλεγαν Αναστασία και τον πατέρα της Στρατή, οι οποίοι μαζί με την Αναστασία είχαν επτά παιδιά. Η Αναστασία έχει ευχάριστες αναμνήσεις από  τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια στην Καισάρεια, θυμάται πως είχε πολλούς φίλους Τούρκους που  παίζανε μαζί και συμβίωναν αρμονικά. Οι μνήμες από τη φυγή είναι θολές αλλά είναι σίγουρη πως έφυγε όλη η οικογένεια από εκεί, ακόμα και οι γιαγιάδες της και οι παππούδες της. Kαθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης επαναλαμβάνει συχνά το παράπονό της για τη ζωή της στην Ελλάδα και τη σκληρότητα των ντόπιων.  Η εγκατάστασή τους ήταν δύσκολη, το ελληνικό κράτος δεν τους βοηθούσε, ζούσαν με νοίκι και ο πατέρας της εργαζόταν σκληρά για να το πληρώσει. Η ίδια παντρεύτηκε δύο φορές, ο πρώτος της άντρας πέθανε σύντομα, ενώ ο δεύτερος, ο Ονάσογλου, ήταν και αυτός πρόσφυγας. Η Αναστασία νοσταλγεί τα παιδικά της χρόνια στην Καισάρεια, τους Τούρκους φίλους της με τους οποίους  διασκέδαζαν συχνά, έπαιζαν ντέφι, μαντολίνο, χόρευαν και οργάνωναν βραδιές πόλκα.

Crédits photographiques : Image à la une, “Portrait d’une petite fille à  l’Orphelinat Américain de Syros en 1922”. La photographie a été déposée à la phonothèque de la MMSH. Toutes les photographies de cette collection sont diffusées avec l’autorisation des témoins, elles sont déposées à la phonothèque de la MMSH et aux archives des Cyclades.(CC BY-NC).

  1. H συλλογή προφορικών μαρτυριών “Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 στη Σύρο“  κατατέθηκε σε συνεργασία με το Ιστορικό Αρχείο Κυκλάδων της Σύρου στην  Φωνοθήκη του Κέντρου Μεσογειακών και Ανθρωπιστικών Σπουδών (maison méditerranéenne des sciences de l’homme). Οι προφορικές μαρτυρίες έγιναν στο πλαίσιο του προγράμματος “H πόλη στους νεότερους χρόνους” με επικεφαλή τον καθηγητή νεότερης ιστορίας, Χρήστο Λούκο, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών []

Récit de vie d’Achille Mavromoustakis = Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ ΜΑΥΡΟΜΟΥΣΤΑΚΗ

En 2013, le corpus sonore Réfugiés d’Asie-Mineure sur l’île de Syros en 1922 a été déposé conjointement au sein des Archives historiques de l’île de Syros et de la phonothèque de la MMSH. Il a été traités à la phonothèque en langue grecque et française. Les notices en langue française sont accessibles sur la base de données Ganoub, celles en langue grecque le sont aux  Archives historiques de l’île de Syros et sur les Carnets de la phonothèque, sous forme de billets.

Notice en langue française: Antonis Mavromoustakis, réfugié de la deuxième génération, évoque les récits de son père Achille Mavromoustakis et de sa mère Styliani-Lilika Katolia qui habitaient à Dardanelles-Çanakkale, au moment des événements de 1922 = Ο Αντώνης Μαυρομουστάκης, πρόσφυγας δεύτερης γενιάς αφηγείται την ζωή του πατέρα του Αχιλλέα Μαυρομουστάκη και της μητέρας του Στυλιανής-Λιλίκας Κατολία που κατοικούσαν στην περιοχή Δαρδανέλια (Τσανάκκαλε)

Ηχογραφήθηκε στις 7 Αυγούστου του 2001 στη Σύρο από την ιστορικό Κατιλένα Σταθάτου για την συλλογή προφορικών μαρτυριών “Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 στη Σύρο1

 

 O Αντώνης Μαυρομουστάκης γεννήθηκε το 1935 στη Σύρο και ήταν  οδοντίατρος στην Ερμούπολη.  Μιλάει για την ζωή του πατέρα του Αχιλλέα Μαυρομουστάκη και της μητέρας του Στυλιανής – Λιλίκα το γένος Κατολία. Ο Αχιλλέας γεννήθηκε το 1896 στην Κωσταντινούπολη, όπου σπούδασε δάσκαλος και έμαθε βυζαντινή μουσική. Είχε έναν αδελφό και δυο αδελφές οι οποίες παρέμειναν εκεί και ήρθαν στην Ελλάδα, μετά από τα Σεπτεμβριανά το 1955.2 Η Στυλιανή γεννήθηκε το 1902 στα Δαρδανέλια (Τσανάκκαλε), ο πατέρας της ήταν μεγαλέμπορος ξυλείας, έφερνε ξύλα από την Μικρά Ασία στη Σύρο. Μετά τα γεγονότα του 19143 είχαν αυτο-εξοριστεί στη Σύρο και  κατά την διαμονή τους αγοράσανε ένα σπίτι μέσα στην Ερμούπολη. Αργότερα, όταν εκτονώθηκε η ένταση και οι σχέσεις Τούρκων και Ελλήνων αποκαταστάθηκαν, ξαναγύρισαν με την οικογένειά της στον Ελλήσποντο στα Δαρδανέλια όπου εκεί η Στυλιανή παντρεύτηκε τον Αχιλλέα Μαυρομουστάκη.

Achilles Mauromoustakis

Λίγο πριν την μαζική έξοδο των ελλήνων το 1922, οι τούρκικες αρχές κατάσχεσαν το σπίτι  που ζούσαν και τα κτημάτά τους. Όλη η οικογένεια της Στυλιανής μετανάστευσε στην Ελλάδα κουβαλόντας μαζί τους λίγα τιμαλφή αντικείμενα ενω από την οικογένεια του Αχιλλέα έφυγε μόνον ο ίδιος. Όταν εγκαταστάθηκαν στη Σύρο, κατοικούσαν στην αρχή στο σπίτι που είχε αγοράσει ο πατέρας της Στυλιανής, το 1914. Ο Αχιλλέας, τα πρώτα χρόνια, δούλευε σαν δάσκαλος στο Αμερικανικό Ορφανοτροφείο, αργότερα διορίστηκε στη δημαρχία ληξίαρχος και κατάφερε να εκλεγεί δύο φορές δημοτικός σύμβουλος. Στον ελεύθερο του χρόνο, έψελνε  στον Άγιο Γεώργιο και ήξερε πολλούς βυζαντινούς στίχους και σκοπούς, είχε διασώσει κάποια βιβλία βυζαντινής μουσικής από την Τουρκία, τα οποία όταν πέθανε δωρήθηκαν στη μονή Κεχροβουνίου της Τήνου. Αλληλογραφούσε με τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο Κύπρου. Μαζί με τη Στυλιανή έκαναν δύο παιδιά, το πρώτο γεννήθηκε το 1924 και σε ηλικία 21 ετών, όντας στρατιώτης του ελληνικού στρατού, σκοτώθηκε στην μάχη του Γράμμου κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Ο Αντώνης υποστηρίζει πως η Σύρος ήταν, ανέκαθεν, μια πόλη προσφύγων και ο ντόπιος πληθυσμός ήταν σχετικά καλοπροαίρετος απέναντί τους. Το 1923 ίδρυσαν μαζί με άλλους πρόσφυγες τον “Πανπροσφυγικό Σύλλογο” που είχε σαν έργο του να περιθάλψει τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής και να διεκδικήσει για αυτούς καλύτερες συνθήκες ζωής. Με τις ενέργειες του συλλόγου έχτισαν τον πρώτο προσφυγικό συνοικισμό στον Ξηρόκαμπο, στους πρόποδες της Άνω Σύρου. Ο Αχιλλέας έγραφε στην καθαρεύουσα και δημοσίευε κείμενα στην προσφυγική εφημερίδα ο “Προσφυγικός Κόσμος” που εκδιδόταν στην Αθήνα. Επιπλέον έκανε ανταποκρίσεις για κυκλαδικά θέματα στο “Κυκλαδικό Φως”, την εφημερίδα των Κυκλάδων. Ήταν θρησκευόμενος και θερμός υποστηρικτής του Βενιζέλου. Πέθανε το 1974.

Ο Αντώνης θυμάται πως η μητέρα του έπαιζε μαντολίνο, ζωγράφιζε και ήταν η πρώτη οικογένεια στη Σύρο που στόλισε χριστουγεννιάτικο δέντρο! Όλη η γειτονιά ερχόταν να το θαυμάσει γιατί είχε όμορφα στολίδια. Συχνά ντυνόντουσαν μασκαράδες, κάνανε γιορτές και παίζανε μουσική. O Αντώνης καταλήγει πως οι πρόσφυγες ήταν ανοιχτόκαρδοι και ξέραν πως να διασκεδάζουν και να περνούν καλά.

Image à la une :  Achille Mavromoustakis en train d’enseigner à l’Orphelinat Américain
Image insérée dans le texte : portrait d’Achille Mavromoustakis
Les photographies ont été déposée à la phonothèque de la MMSH. Toutes les photographies de cette collection sont diffusées avec l’autorisation des témoins, elles sont déposées à la phonothèque de la MMSH et aux archives des Cyclades (CC BY-NC).

  1. H συλλογή προφορικών μαρτυριών “Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 στη Σύρο“  κατατέθηκε σε συνεργασία με το Ιστορικό Αρχείο Κυκλάδων της Σύρου στην  Φωνοθήκη του Κέντρου Μεσογειακών και Ανθρωπιστικών Σπουδών (maison méditerranéenne des sciences de l’homme). Οι προφορικές μαρτυρίες έγιναν στο πλαίσιο του προγράμματος “H πόλη στους νεότερους χρόνους” με επικεφαλή τον καθηγητή νεότερης ιστορίας, Χρήστο Λούκο, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών []
  2.  Με την ονομασία «Σεπτεμβριανά» έμεινε στην ιστορία το οργανωμένο πογκρόμ της νύκτας της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, εξ ου και η ονομασία, που συνέβη στη Κωνσταντινούπολη, όπου καθοδηγούμενος τουρκικός όχλος προκάλεσε βίαια επεισόδια κατά των περιουσιών των Ελλήνων ομογενών, πλην όμως Τούρκων υπηκόων, καθώς και άλλων μη μουσουλμανικών μειονοτήτων, λεηλατώντας και πυρπολώντας ελληνικά καταστήματα, σπίτια, σχολεία και βεβηλώνοντας εκκλησίες ακόμα και νεκροταφεία δημιουργώντας τρομοκρατία και ανασφάλεια για τις υφιστάμενες μειονότητες. Αφορμή έδωσε μια βομβιστική επίθεση στο πατρικό σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη, που αποδείχτηκε στην συνέχεια ότι ήταν σκηνοθετημένη προβοκάτσια από την ίδια τη τουρκική κυβέρνηση. []
  3. Η έναρξη γενικευμένων διωγμών ξεκίνησε κατά τα τέλη του 1913, με το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων,ενώ αρχικός στόχος ήταν οι ελληνικοί πληθυσμοί της Ανατολικής Θράκης. Με την καθοδήγηση όμως Γερμανών συμβούλων της Οθωμανικής Αυτοκρατορία, από τον Μαϊού του 1914, οι διώξεις επεκτάθηκαν επίσης και στη δυτική Μικρά Ασία []

Entretien avec les soeurs Voikou = ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΒΟΙΚΟΥ

En 2013, le corpus sonore Réfugiés d’Asie-Mineure sur l’île de Syros en 1922 a été déposé conjointement au sein des Archives historiques de l’île de Syros et de la phonothèque de la MMSH. Il a été traités à la phonothèque en langue grecque et française. Les notices en langue française sont accessibles sur la base de données Ganoub, celles en langue grecque le sont aux  Archives historiques de l’île de Syros et sur les Carnets de la phonothèque, sous forme de billets.

Notice en langue française :    Les soeurs Voïkou racontent l’histoire de leurs parents, rescapés de la catastrophe de Smyrne et leur installation à Syros  = Οι αδελφές Βόικου αφηγούνται τη ζωή των γονιών τους που επέζησαν της μικρασιατικής καταστροφής  και την εγκατάσταση τους στη Σύρο

Ηχογραφήθηκε το 1999 στη Σύρο από την Αγγελική Ψιλοπούλου και την Μαργαρίτα Καλουτά για την συλλογή προφορικών μαρτυριών “Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 στη Σύρο“ 1

Η οικογένεια Βόικου είχε μάλλον δέκα παιδιά, επτά κορίτσια και τρία αγόρια. Η Ευστρατία, η Ειρήνη και η Ζωή, είναι τρείς από τις επτά αδελφές Βόικου  και μας αφηγούνται την ιστορία της οικογένειας τους.   Κατά την διάρκεια της ηχογράφησης, δεν είναι ξεκάθαρο  ποιά είναι τα ονόματά τους και ποιά αδελφή μιλάει κάθε φορά, καθώς η μία συμπληρώνει την άλλη.    Η μητέρα τους, η Καλλιόπη, ήταν από το Κορδελιό, ενώ ο πατέρας τους, o Δημήτρης, ήταν από την Κρήτη. Είχαν ένα τσαγκαράδικο στη Σμύρνη και ζούσαν αρμονικά με τους τούρκους. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, αγνόησαν τις προειδοποιήσεις να φύγουν από την πόλη και συνέχισαν την ζωή τους κανονικά.  Σε αυτό το διάστημα η Καλλιόπη έκανε πέντε παιδιά (τα άλλα θα τα γεννήσει αργότερα στη Σύρο) από τα οποία το ένα -ο Βίκτωρας- ήταν μουγκός.

Πριν από το 1922, ένα βράδυ μπήκαν στο σπίτι Τούρκοι στρατιώτες, πήραν όλα τα αντικείμενα που είχαν αξία και τραβήξαν τα σκουλαρίκια των παιδιών. Οι αδελφές Βόικου έχουν μέχρι σήμερα τα σημάδια στα αυτιά τους. Έπειτα ήρθε η Μικρασιατική Καταστροφή και η Καλλιόπη μόνη πάσχιζε να σώσει τα πέντε μικρά παιδιά της, δεδομένου ότι ο Δημήτρης είχε ενταχθεί στον ελληνικό στρατό. Ο Βίκτωρας είχε βρει στον δρόμο ένα σακουλάκι με λεφτά και μ’αυτά επιβίωσαν σε όλο το ταξίδι της φυγής. Μετά από πολλές δυσκολίες και περιπέτειες, κατάφεραν να επιβιβαστούν σε ένα πλοίο. Τα παιδάκια ήταν πολύ μικρά και δοκιμάστηκαν από την πείνα τις κρίσιμες αυτές στιγμές. Το καράβι τους πέρασε από  Χίο, Μυτιλήνη, Ύδρα και Σπέτσες. Στην αρχή νόμιζαν ότι θα έβρισκαν τον πατέρα τους στην Αθήνα, αλλά αυτός, ως στρατιώτης είχε μεταβεί στη στρατιωτική βάση της Σύρου. Οι αδελφές Βόικου θυμούνται τη στιγμή της επανένωσης της οικογένειας στη Σύρο σαν μια στιγμή μεγάλης συγκίνησης. Ο πατέρας δούλευε ως τσαγκάρης στο Αμερικανικό Ορφανοτροφείο και αργότερα άνοιξε δικό του τσαγκαράδικο καταφέρνοντας να αγοράσει ένα σπίτι.  Τα πρώτα χρόνια οι Συριανοί δεν ήταν πολύ φιλόξενοι, τους φώναζαν “τουρκόσπορους” και τις γυναίκες “τουρκομερίτισσες”. Συγκατοικούσαν πολυάριθμες οικογένειες προσφύγων σε μικρούς χώρους κάτω από κακές συνθήκες υγιεινής. Σιγά-σιγά όμως γνωρίστηκαν με τους ντόπιους, έκαναν παρέα και ανέπτυξαν στενές σχέσεις. Μάλιστα, διάφορες Συριανές φίλες της Καλλιόπης την βοήθησαν πολύ  όταν ήταν μικρά τα παιδιά της.

Η Καλλιόπη η Σμυρνιά, όπως την έλεγαν στη Σύρο, ήταν γνωστή για τα γλέντια της και τις γιορτές της, στα οποία έρχονταν ντόπιοι και πρόσφυγες περιμένοντας με ανυπομονησία να δοκιμάσουν τα φαγητά της. Έκαναν μεγάλα τραπέζια  στο σπίτι τους, όπου τραγουδούσαν σμυρνέϊκα και λέγανε μαντινάδες. Όλη η γειτονιά μαζευόταν για να ακούσει. Ο πατέρας, εκτός από το τσαγκαράδικο, άνοιξε και μια ταβέρνα. Εκεί περνούσε τα βράδια, κερνούσε συχνά τους πελάτες και  έσβηνε τα περισσότερα από όσα του χρωστούσαν. Η Καλλιόπη ήταν θρήσκα, τακτική και καθαρή, γάζωνε σε μια μηχανή τα εσώρουχα της οικογένειας,  ετοίμαζε φαγητό και το πήγαινε  κάθε μέρα στα εργοστάσια που εργάζονταν τα παιδιά της. Οι αδελφές Βόικου πήγαν λίγες μόνο τάξεις δημοτικού και  μετά αναγκάστηκαν να δουλέψουν, κυρίως  στα εργοστάσια της Ερμούπολης. Στην Κατοχή, σύμφωνα με τις αδελφές, οι πρόσφυγες δοκιμάστηκαν περισσότερο από τους άλλους κατοίκους του νησιού και ο  Δημήτρης προστάτευσε τις κόρες του από τις ερωτικές διαθέσεις των Ιταλών. Λίγο αργότερα πέθανε  η Καλλιόπη και ο Δημήτρης κόντεψε να τρελαθεί από τη στεναχώρια.

Στο τελευταίο τμήμα της συνέντευξης οι τρεις αδελφές μιλούν για τις δικές τους κυρίως αναμνήσεις, για τους γάμους, τις διασκεδάσεις, τις σχέσεις τους με το άλλο φύλο. Ξεχωρίζουν οι πληροφορίες που αναφέρονται σε ένα ορφανό που περιμάζεψε  η μητέρα τους και το έκανε ψυχοπαίδι, όπως και  ότι δεν πήγε στον  γάμο μιας κόρης της με έναν καθολικό και της μίλησε μόνον όταν γέννησε το πρώτο της παιδί, σε  αντίθεση με  τον πατέρα τους που δεν είχε πρόβλημα με τους μικτούς γάμους. Το κλίμα της συνέντευξης είναι ευχάριστο, έχει νυχτώσει αρκετά και οι αδελφές πειράζουν η μία την άλλη.

Crédits photographiques de l’image à la Une :  Image à la une, portraits des soeurs Voikou. La photographie a été déposée à la phonothèque de la MMSH. Toutes les photographies de cette collection sont diffusées avec l’autorisation des témoins, elles sont déposées à la phonothèque de la MMSH et aux archives des Cyclades.(CC BY-NC).

Deuxième image, Greek and Armenian refugee children in the sea near Marathon, Greece, c. 1915 or 1916, following their departure from Turkey. Photograph by the : American Committee for Relief in the Near East, Library of congress. Pas de restrictions de droits connues.

 

  1. H συλλογή προφορικών μαρτυριών “Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 στη Σύρο“  κατατέθηκε σε συνεργασία με το Ιστορικό Αρχείο Κυκλάδων της Σύρου στην  Φωνοθήκη του Κέντρου Μεσογειακών και Ανθρωπιστικών Σπουδών (maison méditerranéenne des sciences de l’homme). Οι προφορικές μαρτυρίες έγιναν στο πλαίσιο του προγράμματος “H πόλη στους νεότερους χρόνους” με επικεφαλή τον καθηγητή νεότερης ιστορίας, Χρήστο Λούκο, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών []

Refugies d’Asie-Mineure sur l’île de Syros en 1922, entretien avec Katerina Kardamitsi = ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗ ΣΥΡΟ : Η KΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΗ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΩΝΑ ΣΚΥΡΙΑΝΟΓΛΟΥ

En 2013, le corpus sonore Réfugiés d’Asie-Mineure sur l’île de Syros en 1922 a été déposé conjointement au sein des Archives historiques de l’île de Syros et de la phonothèque de la MMSH. Il a été traités à la phonothèque en langue grecque et française. Les notices en langue française sont accessibles sur la base de données Ganoub, celles en langue grecque le sont aux  Archives historiques de l’île de Syros et sur les Carnets de la phonothèque, sous forme de billets.

Les notices du corpus ont été transférées en juillet 2024 sur la plateforme Calames.

Notice en langue française :  Κaterina Kardamitsi, réfugiée de la deuxième génération, évoque les récits de sa mère Pagona Skirianoglou qui a vécu la catastrophe de Smyrne à l’âge de 14 ans = Η Κατερίνα Καρδαμίτση αφηγείται τη ζωή της μητέρας της Παγώνας Σκυριανόγλου  από τη Μενεμένη της Μικράς Ασίας

Ηχογραφήθηκε στις 3 Αυγούστου του 2001 στη Σύρο από την ιστορικό Κατιλένα Σταθάκου1

Ecouter l’entretien / Ακούστε τη συνέντευξη

H Κατερίνα Καρδαμίτση του Γεωργίου και της Παγώνας γεννήθηκε στις 28 Απριλίου του 1930 και αφηγείται τη ζωή της μητέρα της Παγώνας Σκυριανόγλου που ήρθε πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία το 1922. Σύμφωνα με τις αναμνήσεις της Κατερίνας από τις ιστορίες της μητέρας της, η Παγώνα γεννήθηκε το 1908 στη Μενεμένη της Σμύρνης. Ο πατέρας της λεγόταν Αντώνης Σκυριανόγλου, η μητέρα της Ειρήνη και είχε τρία αδέλφια, την Πολυξένη (η μεγαλύτερη), τον Σίμο και τον Παναγιώτη. Το 1922 ο Αντώνης και η  Πολυξένη πέθαναν ενώ ήταν αιχμάλωτοι του τουρκικού στρατού. Η υπόλοιπη οικογένεια διέφυγε με πλοίο με προορισμό την Αθήνα, όπου βρήκαν προσώρινο κατάλυμα στην Παλιά Βουλή κάτω από δύσκολες συνθήκες. Αργότερα μεταφέρθηκαν σε αποθήκες στην περιοχή του Θησείου και έπειτα εγκαταστάθηκαν στην Ερμούπολη. Κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων, η Παγώνα και η Ειρήνη έχασαν τον Σίμο και τον Παναγιώτη.  Από την ταλαιπωρία, το κρύο και τις κακουχίες, η Ειρήνη αρρώστησε βαριά με πνευμονία και έφυγε από τη ζωή. Η Παγώνα, ορφανή, μην έχοντας πού να μείνει, δούλευε ως εσωτερική οικιακή βοηθός. Λίγους μήνες μετά, ο Σίμος και ο Παναγιώτης ήρθαν οικότροφοι  στο Αμερικανικό Ορφανοτροφείο Σύρου και η οικογένεια ενώθηκε. Ο Σίμος αγαπούσε τη μουσική και συμμετείχε στη δημοτική μπάντα του Δήμου Ερμούπολης. Όταν ενηλικιώθηκε, έφυγε για την Αθήνα όπου δούλευε στον ιππόδρομο, αργότερα  εγκαταστάθηκε μαζί του και ο Παναγιώτης. Η Παγώνα έμεινε στη Σύρο και παντρεύτηκε στα 18 της τον ναυτικό Γιώργο Ρόκκο. Η Κατερίνα θυμάται πως η μητέρα της σταδιακά ενσωματώθηκε στην τοπική κοινωνία και ξέχασε τις μικρασιατικές συνήθειες και τα έθιμα. Έκανε δύο παιδιά και σε ηλικία 34 χρονών χήρεψε.

 

Crédits photographiques de l’image à la Une : Refugees in front of the ruins of the temple of Thesus, 1922, Library of congress. Pas de restrictions de droits connues.

  1. H συλλογή προφορικών μαρτυριών “Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 στη Σύρο“  κατατέθηκε σε συνεργασία με το Ιστορικό Αρχείο Κυκλάδων της Σύρου στην  Φωνοθήκη του Κέντρου Μεσογειακών και Ανθρωπιστικών Σπουδών (maison méditerranéenne des sciences de l’homme). Οι προφορικές μαρτυρίες έγιναν στο πλαίσιο του προγράμματος “H πόλη στους νεότερους χρόνους” με επικεφαλή τον καθηγητή νεότερης ιστορίας, Χρήστο Λούκο, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών []

Ecouter les réfugiés d’Asie-Mineure à l’origine du style”Smyrneïko”

En 2013, le corpus sonore “Réfugiés d’Asie-Mineure sur l’île de Syros en 1922″ a été déposé conjointement au sein des Archives historiques de l’île de Syros et à la phonothèque de la MMSH et traité à la phonothèque en langue grecque et française. Les notices en langue française sont accessibles sur la base de données Ganoub, celles en langue grecque le sont aux  Archives historiques de l’île de Syros et sur les Carnets de la phonothèque, sous forme de billets.

Un des thèmes récurrents dans les témoignages enregistrés des réfugiés d’Asie-Mineure est celui de la musique. Malgré les événements tragiques qui les touchent en 1922, les Micrasiates mettent en avant dans leurs récits leur joie de vivre et leur sens de la fête. Ce trait de caractère transparaît à travers les discours des réfugiés de la deuxième génération.

A leur arrivée à Syros, les Grecs d’Anatolie se distinguent par leurs chants, leurs coutumes, notamment durant les glentia1, fêtes populaires données à l’occasion des fêtes religieuses ou patronales.

Antonis Mavromoustakis témoigne de ce goût de la fête dans l’entretien 4443, où il évoque l’histoire de ses parents, originaires d’Asie Mineure et installés à Syros après la Grande Catastrophe. Il parle des réfugiés comme de bons vivants, marqués par les traditions, notamment les Apokries2

Ils avaient un meilleur art de vivre, je pense. Malgré la catastrophe, ils continuaient d’organiser leurs festivités. A l’occasion du Carnaval ils se déguisaient. Ma mère, même plus âgée, était marquée par ces traditions et avec ses amis, ils se retrouvaient pour festoyer, chanter. J’ai aussi remarqué cela chez les sœurs de mon père qui étaient originaires de Constantinople. Ils avaient une autre mentalité, ils savaient s’amuser. Ils voulaient profiter de leur vie, ils ne restaient pas enfermés dans leur malheur, à se lamenter sur leur sort. Ils voyaient toujours la vie avec optimisme.

Dans l’entretien 4461, les soeurs Voïkou, issues d’une famille nombreuse de 10 enfants, se rappellent avec nostalgie de leur père, passionné de musique et de leur mère, surnommé la “Smynrniote”. Ils évoquent les grands rassemblements entre voisins à Syros.

– Vous aviez des distractions ici? On chantait des smyrneïka?

Notre père chantait de ces amanedes…Sainte Vierge! Durant le Carnaval c’était de la folie (…) Le premier lundi de Carême, ils mettaient des couvertures par terre et tout le quartier se réunissait, tout le monde était invité. De nos jours on ne voit plus ça. Ils aimaient le vin et passer du bon temps… Oui…et les belles chansons : “Proxthes sto Aigaio” “Geia sou manoula mou glykia “ Mon père, dès qu’il croisait quelqu’un voulait sur-le-champ lui composer un poème personnalisé3 .

Theodosia Hatzigeorgiou (entretien 4450) réfugiée de la deuxième génération, se souvient d’une chanson traditionnelle pour le mariage et en entonne quelques couplets, avant de se laisser emporter par l’émotion.

Ils se réunissaient pour les jours de fête : Noël, Nouvel An, Carnaval, jours fériés… Toute la famille se retrouvait chez quelqu’un : à manger et à boire, de la musique – des chansons d’Anatolie et d’Asie-Mineure à n’en plus finir- et c’était parti !
– Vous vous souvenez d’un chant que vous chantait votre mère? Des berceuses, des incantations?
Des incantations? Je connais des chansons.. Je vais chanter un chant du mariage :
“Le temps est venu, le moment privilégié que Dieu a béni de sa main droite,
O mère quelle joie, quelle grande joie, les frères et sœurs d’un côté et le maître de la maison de l’autre”
Quand je chante ces chansons je suis émue aux larmes, car elles me rappellent mon père et ma mère, et les moments que j’ai vécus enfant, au sein de ma famille. Ces choses-là ne s’oublient pas et je vais les emporter avec moi.

Les témoins évoquent les prédispositions de certains Micrasiates pour la musique, qui se manifestaient parfois dès leur plus jeune âge. Ainsi, Simos Skirianogou (entretien 4449), recueilli à l’Orphelinat américain de Syros a réussi à intégrer l’orchestre municipal de Syros grâce aux enseignements artistiques qui y étaient dispensés. Dans les entretiens sont mentionnés des joueurs et joueuses de oud, de mandoline et de violon.
Le récit de
Despina Dimou (entretien 4442), issue d’une famille de musiciens originaire de Aïvali témoigne de la place privilégiée qu’occupait la musique dans leur vie :

Mon frère jouait du violon lui-aussi. Dans la famille, tout le monde était musicien. De la maison retentissait de la musique. C’était la seule chose essentielle, belle et joyeuse que nous ayons : la musique.

Cette influence orientale dans la musique donne naissance en Grèce au style smyrneïko – littéralement, musique de Smyrne -, qui est une branche du rebetiko. Le “chant de Smyrne” donne à entendre la voix des grecs d’Asie Mineure, qui chantent leur mélancolie empreinte de nostalgie, leur xenitia –  notion d’exil en grec -.

Dans ces chansons se mêlent la douleur et la nostalgie de cette génération qui se trouve confrontée à de profonds problèmes sociaux et économiques.

Les instruments traditionnels d’influence orientale sont le oud (instrument à cordes pincées), le santour (instrument à cordes frappées), le qanûn (instrument à cordes pincées) mais aussi le violon.
Les ethnomusicologues distinguent plusieurs sous-genres comme l’amanes ou manes, solo vocal improvisé qui se caractérise par l’interjection “aman”4 et marque la complainte.  Cette improvisation vocale est souvent accompagnée d’un taksim, improvisation instrumentale qui suit les règles du système musical des maqâm, répandu dans l’Empire Ottoman et en Orient.

Le style smyrneïko est porté par des artistes comme le trio Dimitrios Semsis, Agapios Tomboulis et Rosa Eskenazi, qui interprète cet amanes en 1929 :

Pour aller plus loin :

Panagiota  Anagnostou.   Les  représentations  de  la  société grecque  dans  le  rebetiko.   Sciencepolitique.  Universite Montesquieu – Bordeaux IV, 2011.

Bernard Lortat-Jacob (éditeur). L’improvisation dans les musiques de tradition orale. Ouvrage collectif accompagné d’une cassette d’illustrations musicales. Paris : SELAF, 5 ruede Marseille, 75010 Paris, 1987, Ethnomusicologie 4, 274 p.

Marie-Hortense Lacroix, « Un éclairage hypothétique sur certaines formes vocales traditionnelles : l’improvisation poétique en temps mesuré », Cahiers d’ethnomusicologie [En ligne], 17 | 2004, mis en ligne le 13 janvier 2012, consulté le 17 janvier 2016. URL : http://ethnomusicologie.revues.org/420

Remerciements :

Un grand merci à Panagiota  Anagnostou pour sa relecture.

Crédits photographiques :

Photographie à la Une : Rembetes in Karaiskaki, Piraeus, 1933. Scan from “Fünf Griechen in der Hölle”. Pas de restrictions de droits connues.
Vignette de Soundcloud : Smyrna style rebetiko trio: Dimitris Semsis, Agapios Tomboulis, Rosa Eskenazi, Athens, 1932. Pas de restrictions de droits connues.

Crédits musicaux :
Rosa Eskenazi, Manes Tzivaeri, 1929. Greek Smyrna / Recordings 1920-1930 / Greek Phonograph,

  1. mot emprunté à la langue turque (englence) pour désigner la fête []
  2. nom donné au Carnaval en Grèce qui est célébré 40 jours avant Pâques []
  3. tradition de l’improvisation poétique chantée []
  4. mot d’origine turco-persan qui signifie miséricorde, grâce, pitié []

Réfugiés d’Asie-Mineure sur l’île de Syros en 1922 : entretien avec Despina Dimou = συνεντευξη με την Δεσποινα Δημου

En 2013, le corpus sonore “Réfugiés d’Asie-Mineure sur l’île de Syros en 1922″ a été déposé conjointement au sein des Archives historiques de l’île de Syros et à la phonothèque de la MMSH et traités à la phonothèque en langue grecque et française. Les notices en langue française sont accessibles sur la base de données Ganoub, celles en langue grecque le sont aux  Archives historiques de l’île de Syros et sur les Carnets de la phonothèque, sous forme de billets.

Notice en langue française : Despina Dimou, réfugiée de la première génération évoque la catastrophe de Smyrne qu’elle a vécu à l’âge de 14 ans 

Δέσποινα Δήμου πρόσφυγας πρώτης γενιάς μιλάει για την μικρασιατική καταστροφή που έζησε σε ηλικία 14 χρονών Ηχογραφήθηκε το 2001 στην Σύρο από την ιστορικό Κατιλένα Σταθάκου  για την συλλογή προφορικών μαρτυριών “Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 στη Σύρο“ 1

Η Δέσποινα Δήμου τη στιγμή της συνέντευξης είναι 92 χρονών. Γεννήθηκε το 1908 στο Αϊβαλί (Κυδωνίες) κοντά στην Σμύρνη. Ο πατέρας της Γαβριήλ Δήμος και η μητέρα της Φανή ήταν από την Κωνσταντινούπολη  και είχαν πέντε παιδιά  τον Θανάση, τη Μαρία, την Ειρήνη, την Αφροδίτη και τη Δέσποινα. Ο Γαβριήλ ήταν γνωστός βιολιστής στο Αϊβαλί με μεγάλο ρεπερτόριο που δεν ήταν μόνο παραδοσιακό.  Χωρίς να έχει πάει  για πολύ καιρό στο σχολείο, είχε μάθει να γράφει και να διαβάζει, ενώ η Φανή ήταν αναλφάβητη. Ήταν μια μεσοαστική οικογένεια με πολύ αγάπη για τη μουσική και διαφορετικά ακούσματα. Ο Θανάσης και η Μαρία ήξεραν και αυτοί να παίζουν βιολί, ενώ όλοι είχαν μουσικές γνώσεις. Η Δέσποινα λέει συγκινημένη πως “έβγαινε πάντα μουσική  μέσα από το σπίτι και πως το μόνο ουσιώδες και χαριτωμένο ήταν αυτό”.Kuiawiak Πριν τα γεγονότα του 1922, όλα τα παιδιά πηγαίναν στο σχολείο εκτός από την Ειρήνη που δούλευε ήδη ως καθηγήτρια και ήταν αρραβωνιασμένη με έναν επίσης καθηγητή, τον Δημήτρη Κοντέλλη, τον οποίο  κατά τη διάρκεια των γεγονότων του 1922 οι Τούρκοι στρατιώτες τον πυροβόλησαν και τον σκότωσαν. Σύμφωνα με την Δέσποινα, πριν τη Μικρασιατική καταστροφή οι Τούρκοι και οι Έλληνες ζούσαν χωρίς εχθρότητα και προβλήματα. Το αίσθημα μίσους από κάποιες ομάδες και η αντιπαλότητα ήρθε αργότερα. – Τον Σεπτέμβριο του 1922, κατά την διάρκεια των διωγμών, η οικογένεια διέφυγε με τα αμερικάνικα πλοία για την  πόλη της Μυτιλήνης στη Λέσβο. Η Φανή κατάφερε να κρύψει κάποιες χρυσές λίρες στο στρίφωμα του φορέματος της και να τις περάσει από το τουρκικό τελωνείο.  – Στη Μυτιλήνη η οικογένεια έμεινε για περίπου ένα χρόνο. Εκεί κατοικούσε μία μεγάλη μειονότητα Τούρκων με τους οποίους η οικογένεια Δήμου ήταν γείτονες. Οι Τούρκοι τους συμπεριφέρθηκαν πολύ καλά, τους βοήθησαν και είχαν μεταξύ τους πολύ καλές σχέσεις. Ένας νεαρός Τούρκος ερωτεύτηκε τη Μαρία (μία από τις αδελφές) η οποία, όπως  η Δέσποινα υποστηρίζει,  ήταν πολύ όμορφη, αλλά εκείνη την  εποχή ήταν σχεδόν αδύνατο να γίνει μικτός θρησκευτικός γάμος. Στο νησί, ζούσαν αρκετές προσφυγικές οικογένειες και συζούσαν όλοι μαζί, μέσα σε μια  όμορφη καθημερινότητα. Η Δέσποινα αναπολεί εκείνη την περίοδο και θυμάται πως ήταν πολύ χαρούμενη. – Ένα χρόνο μετά, λόγω της συνθήκης της Λωζάνης και της ανταλλαγής των πληθυσμών, οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Μυτιλήνη και την Ελλάδα. Ο Θανάσης είχε κάποιες γνωριμίες στη Σύρο από το στρατό και η οικογένεια μετακινήθηκε στην Ερμούπολη. Πέρασαν στην αρχή δύο επισφαλή χρόνια, όπου ο Γαβριήλ έπαιζε βιολί δεξιά και αριστερά και ζούσαν σε μια καρβουναποθήκη. Έπειτα, με πολλές προσπάθειες, κατάφεραν να ανοίξουν ένα μικρό παντοπωλείο στην Ερμούπολη και να νοικιάσουν ένα σπίτι για να μείνουν. Η αδελφή του Ειρήνη, που ήταν καθηγήτρια, έδινε μαθήματα στις μικρότερες αδελφές της, ανάμερα σ’ αυτά ήταν και το μάθημα μουσικής. Η Δέσποινα μας λέει πως η ίδια, είχε πολύ ωραία φωνή και της άρεσε να τραγουδάει, ενώ αργότερα ξεκίνησε να φοιτά στην εμπορική σχολή και έκτοτε δούλευε. Η άποψη της Δέσποινας για την υποδοχή των προσφύγων στη Σύρο είναι αντιφατική, από την μια υποστηρίζει πως οι Συριανοί ήταν καλοπροαίρετοι με τους πρόσφυγες, από την άλλη μιλάει για πολλές δυσκολίες ένταξης, όπως επίσης και για «χαρακτηρισμούς» στο πρόσωπό τους. Κλείνοντας η Δέσποινα λέει  “Συγγνώμη αλλά δεν έχω όμορφες ιστορίες να διηγηθώ”.

Crédits photographiques : Image à la une, portraits de Despina Dimou et son mari. La photographie de Despina Dimou a été déposée à la phonothèque de la MMSH. Toutes les photographies de cette collection sont diffusées avec l’autorisation des témoins, elles sont déposées à la phonothèque de la MMSH et aux archives des Cyclades.(CC BY-NC).                                       Deuxième image, KuiawiakHistoric Sheet Music Collection 1800-1922), Library of congress. Pas de restrictions de droits connues.

  1. H συλλογή προφορικών μαρτυριών “Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 στη Σύρο“  κατατέθηκε σε συνεργασία με το Ιστορικό Αρχείο Κυκλάδων της Σύρου στην  Φωνοθήκη του Κέντρου Μεσογειακών και Ανθρωπιστικών Σπουδών (maison méditerranéenne des sciences de l’homme). Οι προφορικές μαρτυρίες έγιναν στο πλαίσιο του προγράμματος “H πόλη στους νεότερους χρόνους” με επικεφαλή τον καθηγητή νεότερης ιστορίας, Χρήστο Λούκο, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών []

Réfugiés d’Asie-Mineure sur l’île de Syros en 1922 : entretien avec les soeurs General = συνεντευξη με τις αδελφες Ζενεραλ

En 2013, le corpus sonore “Réfugiés d’Asie-Mineure sur l’île de Syros en 1922″ a été déposé conjointement au sein des Archives historiques de l’île de Syros et à la phonothèque de la MMSH et traités à la phonothèque en langue grecque et française. Les notices en langue française sont accessibles sur la base de données Ganoub, celles en langue grecque le sont aux  Archives historiques de l’île de Syros et sur les Carnets de la phonothèque, sous forme de billets.

Notice en langue française : Deux soeurs, issues d’une famille de réfugiés sur l’île de Syros, évoquent les récits de leur  père Zosef General qui a vécu l’incendie de Smyrne à l’âge de 27 ans 

Δύο αδελφές από προσφυγική οικογένεια, μας αφηγούνται την ζωή του πατέρα τους Ζοζέφ Ζενεράλ που έζησε την καταστροφή της Σμύρνης στην ηλικία των 27 χρονών. Ηχογραφήθηκε στις 8 Αυγούστου του 2001 στην Σύρο από την ιστορικό Κατιλένα Σταθάκου  για την συλλογή προφορικών μαρτυριών “Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 στη Σύρο“ 1

Οι αδελφές Ζενεράλ, η Αντουανέτα και η Ελεονώρα, αφηγούνται την ιστορία του πατέρα τους Ζοζέφ-Ιωσήφ Ζενεράλ  από τη Σμύρνη, που επιβίωσε από την μεγάλη πυρκαγιά του 1922.  Η Αντουανέτα Zενεράλ γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου το 1928 και εργάστηκε σε υπηρεσία ηλεκτροδότησης. Η Ελεονόρα Ζενεράλ γεννήθηκε το 1931, επίσης στην Ερμούπολη  και δούλευε σαν έμπορος ψιλικών. Ο Ζοζέφ γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1895 και τέλειωσε το γαλλικό γυμνάσιο, ενώ ο πατέρας του ήταν Γάλλος και δούλευε στους γαλλικούς σιδηροδρόμουs. Μετά από χρόνια, εγκαταστάθηκαν στο προάστιο Μπουρνόβα της Σμύρνης. Ο Ζοζέφ  δούλευε εκεί σαν ηλεκτρολόγος και είχε καλή οικονομική κατάσταση. Η συμβίωση με τους Τούρκους ήταν ήρεμη, είχαν προσωπικές σχέσεις και συνεργαζόντουσαν συχνά. Toν Φεβρουάριο του 1922, παντρεύτηκε μία κοπέλα με το πατρώνυμο Ψύλλα από την γειτονιά Κορδελιό, ενώ οι γονείς της είχαν καταγωγή από Χίο. Επτά μήνες μετά  έγινε το μεγάλο πογκρόμ και η ομαδική φυγή. Οι αδελφές Ζενεράλ ανακαλούν τις ημέρες της καταστροφής από αφηγήσεις του Ζοζέφ : επικρατούσε πανικός, καιγόταν όλη η προκυμαία της Σμύρνης και ο τούρκικος στρατός σκότωνε τους άντρες που προσπαθούσαν να επιβιβαστούν στα πλοία. Χάρη στη βοήθεια ενός Ιταλού, ο Ζοζέφ κατάφερε να φυγαδέψει την οικογένειά του σε ένα βαπόρι. Μέσα στη βάρκα, εκτός από την έγκυο γυναίκα του, ήταν και η μητέρα του και οι δύο αδελφές του. Επιλέξανε τη Σύρο για εγκατάσταση γιατί είχαν εκεί εύπορους συγγενείς από τη μεριά της γυναίκας του και ευελπιστούσαν σε μια βοήθεια. Όμως οι συγγενείς δεν ήταν τελικά πρόθυμοι να τους βοηθήσουν και τους εκμεταλλεύτηκαν δεδομένου ότι  δούλευαν σ’αυτούς σαν υπηρέτες. Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα αφού ο Ζοζέφ ήταν άνεργος και οι συριανοί τους αντιμετώπιζαν με καχυποψία. Συχνά  τους χαρακτήριζαν “τουρκόσπορους” και τις γυναίκες “πρόστυχες”. Αργότερα ο Ζοζέφ κατάφερε να βρει δουλειά σαν ηλεκτρολόγος και με τη βοήθεια των αποζημιώσεων που τους έδινε το ελληνικό κράτος, έκτισαν ένα σπίτι στη συνοικία του Αγίου Νικολάου. Στην Κατοχή, η οικογένεια εξαθλιώθηκε από την πείνα. Οι αδελφές Ζενεράλ θυμούνται ένα γεύμα που είχε  τσουκνίδες βρασμένες  με θαλασσινό νερό λόγω έλλειψης αλατιού. Σύμφωνα με τις ίδιες, η Σύρος ήταν μία πόλη που υπερείχε πολιτιστικά σε σύγκριση με τα υπόλοιπα νησιά, λόγω της οικονομικής της ανάπτυξης και της κινητικότητας του λιμανιού της. Υπήρχε μια ευρωπαϊκή επιρροή στο ντύσιμο, οι άντρες δεν φορούσαν βράκες αλλά παντελόνια, επικρατούσε κυρίως η κλασσική και λιγότερο η δημοτική μουσική και ταυτόχρονα λειτουργούσε το δημοτικό Θέατρο «Απόλλων» όπου ανέβαζαν πολλές γνωστές παραστάσεις και όπερες του εξωτερικού. Το ζεύγος Ζενεράλ έκανε πέντε παιδιά : την Υβόνη, την Κατίνα (που πέθανε μικρή), την  Αντουανέτα, την Ελεονώρα και τον Αντώνη. Η μητέρα πέθανε στα 58 της χρόνια  από εγκεφαλικό. Ο Ζοζέφ πέθανε το 1984 όταν ήταν 89 χρονών. Υπήρξε υποστηρικτής του Βενιζέλου και αργότερα κεντρώος. Στο τέλος της συζήτησης παρεμβαίνει και ο Ευάγγελος Κωσταντίνου Mανωλάs, ο σύζυγος της Αντουανέτας, που γεννήθηκε στις 25 Mαρτίου του 1923 στη Νάξο  και οι γονείς του ήταν από τα Βουρλά της επαρχίας Σμύρνης. 

Crédits photographiques : portrait de la famille General en 1923. La photographie a été déposée à la phonothèque de la MMSH. Toutes les photographies de cette collection sont diffusées avec l’autorisation des témoins, elles sont déposées à la phonothèque de la MMSH et aux archives des Cyclades. (CC BY-NC).

  1. H συλλογή προφορικών μαρτυριών “Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 στη Σύρο“  κατατέθηκε σε συνεργασία με το Ιστορικό Αρχείο Κυκλάδων της Σύρου στην  Φωνοθήκη του Κέντρου Μεσογειακών και Ανθρωπιστικών Σπουδών (maison méditerranéenne des sciences de l’homme). Οι προφορικές μαρτυρίες έγιναν στο πλαίσιο του προγράμματος “H πόλη στους νεότερους χρόνους” με επικεφαλής τον καθηγητή νεότερης ιστορίας, Χρήστο Λούκο, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών []

Réfugiés d’Asie-Mineure sur l’île de Syros en 1922 : entretien avec Vasilia Tsaousoglou et sa fille = συνομιλια με την Βασιλεια Τσαουσογλου και την κορη της

En 2013, le corpus sonore “Réfugiés d’Asie-Mineure sur l’île de Syros en 1922″ a été déposé conjointement au sein des Archives historiques de l’île de Syros et à la phonothèque de la MMSH et traités à la phonothèque en langue grecque et française. Les notices en langue française sont accessibles sur la base de données Ganoub, celles en langue grecque le sont aux  Archives historiques de l’île de Syros et sur les Carnets de la phonothèque, sous forme de billets.

Notice en langue française : Vasilia Tsaousoglou, réfugiée de la première génération, évoque la catastrophe de Smyrne qu’elle a vécu en 1922, avec le soutien de sa fill

Η Βασιλεία Τσαούσογλου, πρόσφυγας πρώτης γενιάς, αφηγείται τα γεγονότα της μικρασιατικής καταστροφής με την βοήθεια της κόρης της, όπως τα έζησε η ίδια το 1922
Ηχογραφήθηκε στις 7 Αυγούστου του 2001 στην Σύρο από την ιστορικό Κατιλένα Σταθάκου  για την συλλογή προφορικών μαρτυριών “Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 στη Σύρο“ 1

H Bασιλεία Τσαούσογλου μας μεταφέρει τις μνήμες της, πριν και μετά την Mικρασιατική Kαταστροφή. Στη συζήτηση βοηθά και η κόρη της συμπληρώνοντας τα κενά μνήμης της. Η Βασιλεία γεννήθηκε το 1909 στο Λιβίσι της Μικρἀς Ασίας. Ο πατέρας της λεγόταν Μάρκος Χατζηστεφάνου, καπνέμπορος στο επάγγελμα και η μητέρα της Κοραλία, η οποία έκανε τέσσερα παιδιά : τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Οι μνήμες από την παιδική ηλικία είναι θολές, θυμάται πως έμαθε γράμματα από δασκάλες που ερχόντουσαν στο σπίτι και ότι το Λεβίσι ήταν μια πόλη μικτή με αρκετούς Τούρκους. Λίγο πριν την καταστροφή, φίλοι Τούρκοι τους είχαν προειδοποιήσει να φύγουν γιατί ο τουρκικός στρατός ήταν έτοιμος για μεγάλη επίθεση.  Το 1922, κατά την διάρκεια των γεγονότων, όλη η οικογένεια επιβιβάστηκε σε καράβι και καταλήξανε στη Σύρο. Στην αρχή οι συνθήκες ζωής ήταν πολύ δύσκολες. Ο πατέρας της Μάρκος έπαθε εγκεφαλικό με αποτέλεσμα να τυφλωθεί. Έκτοτε, κυκλοφορούσε με ένα μαύρο πανί στο ένα μάτι και όλοι τον φώναζαν περιπαιχτικά μονόφθαλμο. Αργότερα, νοικιάσανε ένα σπίτι στην Κοίμηση και δεν δέχτηκαν να πάνε στον προσφυγικό συνοικισμό, όπου τους πρόσφεραν σπίτι. Η Κοραλία δούλευε σε σπίτια και έραβε. Όταν έλειπε από το σπίτι, έστελνε την Βασιλεία σε μία πλούσια οικογένεια της συνοικίας όπου μάθαινε νοικοκυριό. Η Κοραλία προσπαθούσε να μορφώσει την κόρη της και της πήρε, με το κομπόδεμα που μάζευε, μια δασκάλα για να της μάθει γράμματα, ενώ τα αγόρια της οικογένειας, πηγαίνανε στο σχολείο τα πρωινά και τα απογεύματα ήταν μαθητευόμενοι· ο ένας δούλευε σε έναν παπουτσή και ο άλλος σε έναν μαραγκό. Η Βασιλεία συνέχισε να δουλεύει στην ίδια οικογένεια μέχρι που παντρεύτηκε τον Ευριπίδη Τσαούσογλου. Ο Ευριπίδης είχε έρθει από την Αγία Φωτεινή της Σμύρνης. Ήταν έμπορος και είχε καΐκια που φόρτωναν εδώδιμα-αποικιακά προϊόντα. Στη Σύρο κατασκεύαζαν σακούλες με αλευρόκολλα και χαρτί. Όταν ο Ευριπίδης και η Βασιλεία παντρεύτηκαν, έφτιαξαν ένα σπίτι στον Άγιο Νικόλαο. Έκαναν έξι παιδιά, μία κόρη και πέντε αγόρια, από τα οποία πέθαναν τα τρία.

Vasilia Tsaousoglou, réfugiée de la première génération évoque la catastrophe de Smyrne qu’elle a vécu en 1922
Portrait de Vasilia Tsaousoglou devant sa maison à Syros

Crédits photographiques : portraits de Vasilia Tsaousoglou. Les photographies de Christos Tsaousoglou ont été déposées à la phonothèque de la MMSH. Toutes les photographies de cette collection sont diffusées avec l’autorisation des témoins, elles sont déposées à la phonothèque de la MMSH et aux archives des Cyclades. (CC BY-NC).

  1. H συλλογή προφορικών μαρτυριών “Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 στη Σύρο“  κατατέθηκε σε συνεργασία με το Ιστορικό Αρχείο Κυκλάδων της Σύρου στην  Φωνοθήκη του Κέντρου Μεσογειακών και Ανθρωπιστικών Σπουδών (maison méditerranéenne des sciences de l’homme). Οι προφορικές μαρτυρίες έγιναν στο πλαίσιο του προγράμματος “H πόλη στους νεότερους χρόνους” με επικεφαλή τον καθηγητή νεότερης ιστορίας, Χρήστο Λούκο, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών []

Réfugiés d’Asie-Mineure sur l’île de Syros en 1922 : συνέντευξη με τον Χρύσανθο Βαϊανο = entretien avec Chrysanthos Vaianos

En 2013, le corpus sonore “Réfugiés d’Asie-Mineure sur l’île de Syros en 1922″ a été déposé conjointement au sein des Archives historiques de l’île de Syros et à la phonothèque de la MMSH et traités à la phonothèque en langue grecque et française. Les notices en langue française sont accessibles sur la base de données Ganoub, celles en langue grecque le sont aux Archives historiques de l’île de Syros et sur les Carnets de la phonothèque, sous forme de billets.

Notice en langue française : Chrysanthos Vaianos, réfugié de la deuxième génération, évoque les récits de son père Kostantinos Vaianos qui a vécu la Grande Catastrophe à l’âge de 14 ans

Ο Χρύσανθος Βαϊανός πρόσφυγας δεύτερης γενιάς ανακαλεί τις αναμνήσεις του  από την ζωή του πατέρα του Κωσταντίνου Βαϊανού ο οποίος έζησε την μικρασιατική καταστροφή στην ηλικία των 14 χρονών
Ηχογραφήθηκε στις 9 Αυγούστου του 2001 στην Σύρο από την ιστορικό Κατιλένα Σταθάκου1

O Χρύσανθος Βαϊανός γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ερμούπολη της Σύρου το 1956. Μας αφηγείται την ιστορία του πατέρα του, Κωνσταντίνου Βαϊανoύ, Μικρασιάτη πρόσφυγα που γεννήθηκε περίπου το 1907-1908. Την εποχή των γεγονότων, ο συνονόματος παππούς του Χρύσανθου και η γιαγιά του Ελένη ζούσαν στην Σύλλη που ήταν μία περιοχή λίγο έξω από το Ικόνιο. Είχαν δέκα παιδιά: τον Ιορδάνη, τον Δημήτρη, τον Κωνσταντίνο (τον πατέρα του Χρύσανθου), τον Βάγια, τον Νίκο, την Ανθούλα, την Χαρίκλεια, την Ειρήνη, την Μαρία  και την Χρυσούλα. O Κωνσταντίνος σπούδασε σε μικτό σχολείο με  Τούρκους και  Έλληνες. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις του πατέρα του, στο σχολείο μάθαιναν καλλιγραφία, ξένες γλώσσες και η συμβίωση τους ήταν αρμονική. Κατά την διάρκεια του Ραμαζανίου, κάποιες φορές μοιράζονταν το γεύμα τους μαζί στα κρυφά. Η οικογένεια Βαϊανού ζούσε καλά και είχαν ένα ιδιόκτητο διώροφο σπίτι. Μετά την καταστολή και τους διωγμούς εναντίον των Ελλήνων, ο στρατηγός του τούρκικου στρατού που έφτασε στην Σύλλη, εγκαταστάθηκε στο πρώτο όροφό του σπιτιού. Για καλή τους τύχη, ο στρατηγός είχε ζήσει στην Θεσσαλονίκη και ήταν φιλικά προσκείμενος στους Έλληνες. Ο Χρύσανθος (που δεν είναι ξεκάθαρο πότε και που πέθανε, μάλλον στην Καισάρεια, στην εξορία) ήταν απών και ο στρατηγός βοήθησε την Ελένη, στην παραγωγή και πώληση ρακής για να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Όταν η κατάσταση έγινε ασφυκτική, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Σύλλη. Η οικογένεια εμπιστεύτηκε τα τιμαλφή αντικείμενα στους Τούρκους γείτονες που ζούσαν κοντά, με την σκέψη ότι μία μέρα θα γυρίσουν πίσω. Έτσι λοιπόν, η Ελένη και τα εννέα παιδιά της (τον πρωτότοκο από τα δέκα, τον είχαν στείλει στην εξορία και τον βρήκαν αργότερα), ταξίδεψαν για την παραθαλάσσια πόλη  Μερσίνη με σκοπό να βρουν μία θέση στα καράβια που πήγαιναν στην Ελλάδα. Toν Δεκέμβριο του 1922 σε αντάλλαγμα με πολλά νομίσματα χρυσού η οικογένεια κατάφερε να επιβιβαστεί σε ένα κατάμεστο καράβι. Το ταξίδι διήρκεσε 22 μέρες και πολλοί επιβάτες νόσησαν ή είχαν ήδη μολυνθεί από τύφο. Επειδή υπήρχε ο φόβος της μετάδοσης, καίγανε τους νεκρούς στο καζάνι του βαποριού. Κατά την διάρκεια της συνέντευξης, O Χρύσανθος μας δείχνει ένα παλιό οθωμανικό διαβατήριο της οικογένειας του και κάποιες σημειώσεις : “Στις 6  Ιανούαριου του 1923 το καράβι φτάνει στον Πειραιά και εκεί η αστυνομία τους βάζει σε καραντίνα για 8 μέρες. Έπειτα η οικογένεια μεταφέρεται στο Ναυπλιο.  Eκεί πεθαίνει από τύφο η μία αδελφή η Ειρήνη.” Δεν γνωρίζουμε ακριβώς για ποιο λόγο βρέθηκαν στην Σύρο, ο Χρύσανθος υποθέτει πως εγκαταστάθηκαν εκεί, γιατί είχαν ένα θείο που είχε καλή σχέση με τον διευθυντή του Αμερικάνικου ορφανοτροφείου και μπόρεσε να τους περιθάλψει και να τους βοηθήσει. Τελειώνοντας, ο Χρύσανθος αναφέρει πως όλη η  οικογένεια ενσωματώθηκε στην ελληνική κοινωνία: ο Ιορδάνης  έγινε επιχειρηματίας, ο Δημήτριος ασχολήθηκε με το εμπόριο, ο Βάγιας σπούδασε δικηγόρος, η Χρυσούλα έγινε οδοντίατρος. Ο πατέρας του Χρύσανθου, ο Κωσταντίνος έγινε επίσης έμπορος και παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα Ξενάκη από την Νάξο. Απόκτησαν δύο παιδιά, τον Χρύσανθο και την Ελένη.

 Crédits photographiques de l’image à la Une : portrait de Chrysanthos Vaianos. La photographie de Konstadinos Vaianos  a été déposée à la phonothèque de la MMSH (CC BY-NC-BY).

  1. H συλλογή προφορικών μαρτυριών “Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 στη Σύρο“  κατατέθηκε σε συνεργασία με το Ιστορικό Αρχείο Κυκλάδων της Σύρου στην  Φωνοθήκη του Κέντρου Μεσογειακών και Ανθρωπιστικών Σπουδών (maison méditerranéenne des sciences de l’homme). Οι προφορικές μαρτυρίες έγιναν στο πλαίσιο του προγράμματος “H πόλη στους νεότερους χρόνους” με επικεφαλή τον καθηγητή νεότερης ιστορίας, Χρήστο Λούκο, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών []